In 2018 werkte ik als tijdelijke invalskracht op de cultuurdienst bij de gemeente kalmthout. Eén van de projecten die ik in goede banen leidde, heette '24u Voor De Vrede': een tweedaags evenement dat overliep van allerlei verbindende activiteiten in Kalmthout. Het doel van dit event was het herdenken van WOI. Op een gegeven moment kwam een van de initiatiefnemers daar op het idee om interviews te filmen met zopas gestrande asielzoekers. Haar insteek in deze was dat de Kalmthoutenaar gerust mocht weten dat voor ons de oorlog heeft plaatsgevonden in een (mijns inziens kortbij) ver verleden, maar dat die voor sommige mensen nog steeds woedt en uiterst actueel is. Je kan haar moeilijk ongelijk geven. Ik was echter diegene die als "invalskracht" mijzelf totaal onvoorbereid tegenover zwaar getraumatiseerde individuën bevond, met een crappy tape-recorder bij de hand. "Zeg nu eens: wat is jouw verhaal?" Ik luisterde naar een jongen die vertelde dat hij achttien landen heeft doorkruisd om uiteindelijk in het veilige België te belanden en daarbij zijn broer zag verdrinken. Ik luisterde er naar een vrouw die tot driemaal toe verkracht werd ter veiligheid van haar eigen familie. Ik luisterde er naar een man die nu mijn vriend is, een pianist van conservatoriumniveau (net als mezelf, ik studeerde aan CODARTS Rotterdam), over hoe hij liever met hoofdtelefoon speelde omdat het geluid van de bommen hem teveel afleidde. Ik kreeg die maanden zodanig veel tranen in mijn ogen dat quasi eender welk ander gesprek mij banaal en oppervlakkig leek. Ik wil met deze reeks mijzelf en de dorpelingen die mij omringen - let op: ik zie mijzelf en jullie graag hé ;)  - in ons onderbroek zetten op het schoolplein. Ik wens hier geenszins een tragische, slepende, cynische reeks van te maken, dan wel om te toveren tot een komisch, absurd en radicaal eerlijk pamflet: wij sukkel boeren hier best goed, hoor. We nestelen ons lekker in ons rationeel humanisme - ook al spelen er onder de oppervlakte misschien wel andere gedachten of emoties. Misschien moeten we onze eigen gratis balast even achterwege laten, gaan zitten en aandachtig luisteren naar een ander verhaal? Kortom: ik wil aan de hand van deze reeks onze dagdagelijkse futiele besognes in contrast brengen met het letterlijk vluchten op leven en dood van "die asielzoekers".  

​

Met vriendelijke groet, 

​

Ruben Focketyn