Totaal

​

PELGRIM is een eclectische en absurde comedyreeks die terloops en binnensmonds de schijnbaar verborgen angst van de hoofdpersonages blootlegt. De reeks hangt op aan het contrast tussen een “laissez-faire” attitude - PELGRIM - en diens tegenpool: de overmatige drang om zaken te willen controleren - BURGEMEESTER PYNSEELS. Kan je boos zijn op een man die enkel goede bedoelingen heeft, maar er net daardoor in slaagt in slechts enkele weken een compleet dorp te ontwrichten? Beide personages evolueren gradueel naar diens tegenpool. De serie loopt op de tonen van Captain Beefheart - een al even eclectische artiest - die de absurde ondertoon muzikaal ondersteunt. PELGRIMS passie voor de middeleeuwen voegt een mystieke en chaotische textuur toe. Waar hoofdpersonages PELGRIM en PYNSEELS naar elkaar toe evolueren, daar evolueren de nevenpersonages van het centrum naar de extremen. Gaandeweg neemt elke dorpeling zijn of haar standpunt in: er ontstaan kampen. Zoals het beleefde en voorbeeldige mensen betaamt, uiten diens categorieke gedachten zich zelden in handelingen. Tot dat er een gebeurtenis plaatsvindt die de personages verplicht hun standpunt te concretiseren: de hel breekt los.

​

Toon & Textuur

​

Deze (mini?) reeks heeft een chaotische, lichtzinnige en ludieke ondertoon die grenst aan de cabaret en satire. Een wrang iets als ‘een ijzeren maagd’ wordt omgetoverd tot een koekoeksklok wiens ogen oplichten. Overal hangt naakt: iets waaraan de Syrische Nesrine Badawi flink moet wennen. Ook de asielzoekers proberen om te gaan met het kinderlijke gedrag van hun gastheer. Het zint hen niet dat hij ’s nachts schildert in plaats van overdag. De dorpelingen worden aan de hand van knullige en frivole dialogen op lullige wijze op hun kniën gebracht. De kijker krijgt op deze wijze inkijk in hun absurde denkprocessen. Die leggen bloot dat angst nooit een goede facilitator voor samenhorigheid zal zijn. Zelfs de ‘Slag Van Het Mansoen’ wordt onderuit gehaald door helmen die te krap zitten, verharde stokbroden en een personage dat simpelweg geen weet heeft van de slag omdat zijn hoofdtelefoon te luid staat. Het totale verhaal wordt verteld aan de hand van absurde scenes die elkaar in sneltempo afwisselen. “We zijn toch allemaal maar een stel sukkelaars, eigenlijk he? Waar zijn wij hier in godsnaam mee bezig?” Elke aflevering heeft een al even absurde titel als diens dialogen: titels van nummer van Captain Beefheart. Elke aflevering begint dan ook met de songs in volgorde van plaat, opgehangen aan beelden van de personages: wie zijn ze, wat doen ze, wat drijft hen - op deze wijze dient dit niet verteld te worden in "letterlijke 1-op-1-dialoog". Beter kunnen dit soort zaken verteld worden aan de hand van doorlopende beelden, woorden zijn hier overbodig. >>> Bijv. Vince Gilligan - Breaking Bad, Seizoen 3, Afl 12 'Half Measures' > openingsscène op track 'Windy'.

​

Set-up

​

Vrijmetselarige protagonist PELGRIM en controlegrage antagonist PYNSEELS worden vanaf seconde één in rechte lijn tegenover elkaar gebracht. De burgemeester, gehuld in koerstenue, laat zijn ogen vallen op de sjofele kunstenaar die vol verfvlekken de lokale speelgoedwinkel binnenwandelt, waar hij de gehele stock barbiepoppen opkoopt. Hij loopt buiten met een kar vol en het stoort PYNSEELS dat PELGRIM er geen graten inziet om die kar mee te nemen naar zijn villa. Is dit de man die Het Mansoen opkocht en daarmee onder zijn duiven schoot, denkt PYNSEELS. PELGRIM leert in het dorp al wat dorpelingen kennen, die zich al snel een mening vormen die even categoriek is als de outfit van PELGRIM. “You get what you see?”

Wanneer PYNSEELS er die avond achter komt dat diens dochter FLOOR door toedoen van PELGRIM van haar fiets viel en bijgevolg een gat in haar hoofd heeft, rijdt hij in sneltempo naar diens nieuwe stekje: hij wil hem graag welkom heten maar vooral waarschuwen. Vanop de trappen bij de voordeur ziet PYNSEELS door het bovenraam drie asielzoekers naar hem kijken. Zijn ogen vatten vuur. PYNSEELS heeft zonet een nieuw levensdoel gekregen: deze man moet weg uit het dorp. PELGRIM snapt niet goed waar zo’n furie vandaan kan komen: hij heeft het toch zo niet bedoeld en zich geëxcuseerd? Als dat al niet meer voldoende is… Ach ja: morgen is er weer een dag, zegt.

 

Verhaal

 

Dat je JOHANNES STAES een vrijdenker zou noemen, dat is misschien het voorbeeld van een understatement. Het maakt hem immers niet uit dat hij met verfvlekken en een sjofele korte broek de speelgoedwinkel ‘De Paepegaai’ binnenloopt om er tot ontsteltenis van eigenares MARJAN DEPAEPE de gehele stock barbies op te kopen. “Leef en laat leven” aldus STAES - die al snel de bijnaam ‘PELGRIM’ zal krijgen. Maar denkt de rest in het dorp daar ook zo over?

Eén man al zeker niet: burgemeester STYN PYNSEELS. Een self-made man die eerst hard werkt en dan hard speelt - maar euh - wel binnen de perken hé jongens. En we hoeven ook niets te filmen hé? Hij staat de laatste tijd wat onder stress - onze STIJN - hij is zichzelf niet, vindt diens vrouw LORANNE. Vroeger sloeg hij een spontaan massage-aanbod nooit zomaar in de wind: dat doet hij de laatste tijd wel.

LORANNE trekt grote ogen wanneer STAES een kaar bomvol barbiepoppen voor haar smaakvolle koffiezaak parkeert. De man die zich voorstelt als JOHANNES STAES maakt bij haar een sjofele maar aimabele indruk. Een douche heeft hij al lang niet gezien, vreest ze. Hij mag ook zijn kar even elders zetten? Daar waar en bijvoorbeeld nog vrouwen met buggy’s kunnen passeren?

Ook Boekhouder FRANCIS BOELS - de man van MARJAN - trekt grote ogen: STAES wandelde zonet zijn kantoor binnen en vroeg hem of hij diens financiën wou beheren. Je kan ze met kunst dus blijkbaar toch goed binnenrijven… tenminste als hij de man mag geloven.

JACCO DE VOS ziet enkel mogelijkheden in de riante villa van STAES. FLOOR - STiJNS’ dochter - lijkt stilaan klaar voor wat meer dan “voelwerk” en hij is aan het scouten naar een geschikte locatie. De liefde voor Beefheart verbindt hen: wanneer JACCO STAES luidkeels mee hoort zingen, aarzelt hij niet en probeert hij een uitnodiging te bemachtigen. Die krijgt hij per direct in de schoot geworpen. Een kersvers mentorschap is in de maak.

Wat een klaploper, denkt arbeider KEVIN GEYSELS, die geniet van een koffietje in de zaak van LORANNE. Dat moet hem wel zijn: die gast die recent Het Mansoen opkocht. Wou PYNSEELS daar niet het nieuwe asielcentrum van maken? Hij was al vrij ver in de onderhandeling met Fedasil daarover.

Vanaf dag één oogst PELGRIM chaos in het dorp door zijn laissez-faire attitude in het rond te strooien. Toch heeft hij iets aimabel, iets lieflijks: hij zou nooit een vlieg kwaad doen. PELGRIM praat tegen je alsof hij jouw broer of vader is, met een soort onvoorwaardelijke, eeuwige liefde.

Voor agent BRUNO PANDERS is het meteen duidelijk: deze man gaat dood en verderf zaaien. Zijn ideale schoonzoon STIJN kan dit beter vroeger dan later oplossen. Hij praat erover met zijn collega GLENN DE BOCK, die diens mening deelt, maar er zoals altijd een meer gematigdere visie op nahoudt.

Tijdens het afkoppelen van z’n aanhangwagen ziet antiquair GERARD BOELS drie asielzoekers langs de drukke steenweg lopen. Hij ziet dat ze rugzakken dragen en elk nog enkele plastiek zakken. Naar waar zouden zij op weg zijn misschien? GERARD is getraind in het malen en piekeren, maar hij heeft technieken om hiermee om te gaan: laatavondgroepen op facebook en kwade e-mails naar de burgemeester en het schepencollege sturen.

KEVIN komt half aangeschoten thuis bij zijn partner ELLA PYNSEELS, STIJNS’ zus. Tegenwoordig is het dus elke week van dat. Wanneer ze hem ermee confronteert, ontwijkt hij het. Dan zet hij het op een gamen of gaat als een maniak gewichtheffen. ELLA wil KEVIN graag helpen, maar zolang hij die hulp niet toelaat, moet zij maar machteloos toezien hoe hij zichzelf verder de dieperik in leeft. Eén ding is zeker: ze ziet hem graag, maar hij zal haar niet meesleuren.

KEVIN kan zijn meningen tegen ELLA moeilijk verkondigen, omdat zij die niet deelt. Hij voelt zich eenzaam, misbegrepen en geïsoleerd - vooral op zijn werk. De collega waarmee hij jarenlang goed overeenkwam, overleed aan kanker. Nu is hij de enige arbeider in zijn bedrijf die Nederlands spreekt. Het is niet zo dat hij iets tegen “buitenlanders” heeft, maar hij leeft wel in zijn eigen binnenland. Als hij niet kan meelachen tijdens het monotone werk dat hij verricht, dan is de lol er wel af. Ze doen ook geen enkele moeite om hem te betrekken bij hun gesprekken. De seconden tikken traag tijdens zijn shift bij New Holland.

 

Ten huize van FRANCIS BOELS en MARJAN DEPAEPE zit er evengoed een haar in de boter. FRANCIS is na zijn werkuren alleen nog aan het bakken. Overal hangt meel, suiker, aangekoekte bloem… MARJAN is het stilaan beu. Als FRANCIS bakker had willen zijn, had hij vroeger andere keuzes moeten maken. Het leven dat ze gekozen hebben is dit leven, geen ander leven. Hierover beginnen betekent het inwijden van een stilzwijgen dat dagen kan duren. MARJAN weet dat ze daarmee de “heilige grond” van FRANCIS betreedt. Als je daar komt: doe best je schoenen uit.

 

STAES is ondertussen in zijn kersverse villa flink aan het schilderen geslagen. Hij doet niet liever: de tijd verdwijnt als hij zich onderdompelt in de wondere wereld van de kunsten. Daar drinkt hij wel eens graag een wijntje bij. Zijn wijnvoorraad is nog onderweg van zijn vorig adres, dus het wordt een tripje naar de nachtwinkel. Op de heenweg wuift hij naar de hem voorlopig nog onbekende asielzoekers NESRINE BADAWI, RAYAN HATIM en RA'UF IQDAL. Raar dat zij op dit uur nog aan een bushalte zitten. Misschien best een stuk of vijf flessen kopen, hoe walgelijk die ook gaan smaken: wie weet hoe lang het duurt eer zijn wijnvoorraad terug opduikt op zijn nieuw adres? “Houdoe & bedankt!”, trapt PELGRIM zacht de deur open en begint mee te zingen met Beefhearts “Too Much Time”. Zodoende jaagt hij FLOOR PYNSEELS - STIJNS’ dochter - de stuipen op het lijf, waarna zij van haar fiets valt. JACCO, van wie zij net afscheid nam met een passievolle zoen, komt als een bezetene aangelopen. Met de gedachte “da’s niet goed” buigt PELGRIM zich voorover. FLOOR zal niet huiswaarts keren, maar naar de spoed met een gat in haar hoofd, waar even later haar vader STIJN in paniek arriveert. Daar krijgt hij het verhaal te horen van die langharige hippie JACCO. Wat zij daar samen aan de nachtwinkel deden, daar zal hij hem later wel eens over aan de tand voelen. Eerst heeft hij een ander varkentje te wassen: JOHANNES STAES.

Die laatste denkt dat hij aan deze situatie toch niet meer veel kan veranderen: hij zal haar morgen wel een bloemetje kopen. Eerst is het schildertijd: hij heeft de laatste tijd weer ontzettende golven van inspiratie. Het is als de zee… en als de golven komen, dan moet je surfen, vriend! Zie, daar zitten ze nu nog, die asielzoekers. Nu rijdt er toch zeker geen bus meer op dit uur? Via belabberd engels en enkele gebaren slaagt PELGRIM erin NESRINE, RAYAN en RA'UF mee te nemen naar zijn "mancave" Het Mansoen. Daar aangekomen wijst hij hen hun geïmproviseerde kamers toe. NESRINE is opgelucht dat zij deze avond een bed gevonden heeft, maar dat schilderij aan de muur van een vrouw die zichzelf bevredigd op een bed van rozen, haalt ze toch even van de muur af. Terwijl ze haar koffer uitpakt, knalt er plots eclectische muziek uit speakers in de kamer boven de hare. Van veel nachtrust zal zij niet kunnen genieten.

Zo wil het lot dat het eerste gesprek tussen STAES en PYNSEELS niet snel in het nieuwe testament terecht zal komen. PYNSEELS komt met gierende banden aangescheurd op het PELGRIMS’ erf en stapt als een bezetene uit de wagen. STAES’ roept hij - zoals Achilles die Hector roept in de film Troy (?) .

PYNSEELS geeft PELGRIM een stevige waarschuwing en ziet dan drie asielzoekers staan turen door een van de vele slaapkamerramen. In zijn hoofd vindt een kortsluiting plaats. Hij heeft zelden zo dicht gezeten bij het rechtstreeks aanvallen van een andere man, maar weet dat dit niet de oplossing is. Hij bijt zijn lippen op elkaar, stapt in zijn wagen en rijdt weg.

 

LORANNE merkt dat STIJN meer dan anders over zijn toeren is. Hij heeft een kort lontje, maar ze kent hem ondertussen al beter dan vandaag. De massage die zij aanbiedt, slaat hij in de wind: hier is iets niet pluis. STIJN vertrekt halsoverkop terug naar zijn werk. Problemen zijn er om direct op te lossen: daarom wordt je een baas. Je zit niet in een hoekje te wenen tot de kabouters oplossingen aanreiken op porseleinen plateautjes: zever. LORANNE wil STIJN tegenhouden, maar ze kent hem beter dan vandaag. Hij slaapt die nacht op kantoor. In zijn ooghoek ziet hij een mail van antiquair GERARD verschijnen. BRUNO PANDERS belt: is alles ok met FLOOR? Dat hij anders even afkomt: niets beters dan een whiskeytje op de bureau achter gesloten deuren. Let’s talk strategy!

 

Huize PELGRIM verloopt het ontbijt moeizaam. RA'UF blijkt las te hebben van PTSS. Dat zou goed kunnen als er een bom valt op je huis en je daardoor je familie bent kwijtgeraakt. NESRINE deed geen oog dicht en wil PELGRIM iets duidelijk maken, maar hij begrijpt haar niet. RAYAN ontdekt een vleugelpiano in een van de ruimtes boven. Het gaat goed wennen worden samen, daar in huis.

 

Maar conflict vind je in elk huishouden terug. Tussen een man die zijn gevoelens niet kan uiten en het dan maar op een drinken zet: iets dat ELLA meer en meer op de zenuwen begint te werken. Of een man die vanbinnen weent omdat hij zich dagelijks naar een job moet sleuren waar hij goed in is, maar gene ene jota interesse in heeft, tot ergernis van MARJAN. Alles moet in evenwicht zijn en dat impliceert dat dit soort spanningen niet kunnen blijven bestaan: vroeg of laat worden zij gecounterd door diens tegenpolen. Moet nu lukken dat er een man in het dorp is komen wonen die van levenservaringen zijn specialiteit heeft gemaakt: leef je ten volle? Dan kwets je hoe dan ook mensen! Moet jij dan trachten iemand anders te zijn uit angst dat jij een ander voor de borst zou stoten? Nonsens, aldus PELGRIM.

 

Die laatste raakt aan de praat met ELLA in de koffiezaak bij LORANNE. Zij is ook pianiste? RAYAN, zijn nieuwe huisgenoot, die speelt wondermooi piano. PELGRIM vermoedt dat die man van conservatoriumniveau is. Dat zij zeker samen eens moeten afspreken, hij zal dat wel regelen. ELLA’s ogen fonkelen: ze had al veel gehoord over deze man, maar waarom schilderen ze hem nu af als zo’n vreemde enge vogel? Deze mens heeft een goed hart.

Als je PELGRIM tegen het lijf loopt, dan verandert je leven hoe dan ook. Hij heeft die factor, die je meesleurt,  diegene die je het gevaar van dichtbij laat zien maar daardoor de moed kan verzamelen te doen wat juist is. Een ziel zo puur als PELGRIM houdt je een spiegel voor: dit is wie jij nu bent. Tevreden? Nee? Dan moet je iets anders doen. Wanneer ga je dat doen? Nee, morgen dat hoor ik niet graag. ‘Nu’ hoor ik graag. Aaah, da’s beter, we zijn er aan het komen.

Het is door dit soort zinnen dat FRANCIS flink in de war raakt. PELGRIM had hem toch gevraagd om zijn boekhouding te verzorgen en nu zegt de man doodleuk dat hij dit enkel maar voor hem moet doen. Er is maar één voorwaarde: hij moet verplicht elke dag even lang bakken dan dat hij zijn boekhouding verzorgd. Dit moet toch een mop zijn, neen? PELGRIM biedt hem een commissie aan die meer is dan wat hij nu verdient voor minder werk. MARJAN gelooft er geen snars van: wegblijven is hier de boodschap. FRANCIS zet het op een bakken: de woorden van PELGRIM hebben hem frisse moed gegeven.

 

FLOOR staat sceptisch tegenover JACCO’S plan om zich samen een vrijstaande kamer toe te eigenen aan de achterkant van de villa, maar stemt toe. Haar hart groeit elke dag groter voor hem, ze wil nieuwe stappen zetten met die dwaas. Het is een beetje een sul eigenlijk, maar een hele lieve slimme sul, eentje met een mening en een ruggengraat en een mooie ook. JACCO heeft een mooie rug, zijn schouders zijn ook breder dan zijn heupen in tegenstelling tot zijn lievelingsartiest David Bowie. JACCO heeft een schone ziel en veel mensenkennis, vindt FLOOR - misschien wat te cynisch en duister van tijd tot tijd - maar hij heeft ook iets enorm mannelijks dat haar aantrekt. Een soort van dwaze mannelijkheid, zo eentje van een man die een tafel oppakt en deze de trap opdraagt, zonder dat die doorheeft dat je dat beter met twee kan doen. Hoe meer ze erover nadenkt en voelt, hoe meer ze zeker is van haar zaak: ze heeft graag dat JACCO “haar eerste is”.

 

De vergadering van PYNSEELS samen met een medewerker van Fedasil zit erop. Het uittreksel van het strafregister van onze zelfverklaarde kersverse gastheer: dat wil hij wel eens onder de loep nemen. Daarnaast: veilige infrastructuur? Er is nog weinig veilig aan dat pand Mansoen. Dankzij die frisse pee van Fedasil zullen ze er sneller dan normaal werk van maken: twee weken en PELGRIM staat terug buiten, de asielzoekers zijn waar onze burgemeester ze graag heeft: onder STIJNS hoede en niet die van die vieze flierefluiter.

 

Een week, denkt PELGRIM. Daar verschiet hij van. Het is natuurlijk zo, ze vragen ook wel veel, dus er mag ook wat vaart achter zitten. Een gedeelte van het dak vervangen, nieuwe boiler, stutmuur eruit, en vooral het merendeel beter isoleren. In feite behoorlijk wat kamers, maar ja, met tien man: dan kunt ge op een week tijd al eens wat werk verzetten. De offerte viel hem tegen, maar hij verkocht een maandje terug nog een nieuw schilderij: daar moet hij ook al weer niet van wakker liggen. Dat lawaai gaat hij niet tof vinden, sommige mensen vinden Captain Beefheart lawaai, maar dat is natuurlijk niet zo: er is dan sprake van georchestreerd lawaai - da’s niet hetzelfde hé.

Spijtig dat RA'UF zich nu zo vaak verstopt in zijn ijzeren maagd vanwege zijn PTSS: de bouwwerken doen hem denken aan de bommen in Syrië. NESRINE haalt hem er dan uit en troost hem: met zoet gebak en meelachtig stokbrood. Ze wil het graag onder de knie krijgen: FRANCIS helpt haar ermee. Bakken met NESRINE heeft zijn leven opnieuw zin gegeven. ELLA is niet weg te slaan van RAYAN: het is onderhand niet enkel vonken en vuur op de piano geblazen…

 

Dit is dan wat er geworden is van het leven van ROLAND VAN BAMBOST. Hij verloor zijn zoon en nu ook “min of meer” zijn kleinzoon: hij heeft hem al weken niet gezien. JACCO zit constant in Het Mansoen, projecteert hij richting GERARD, die een slok neemt van zijn Orval. BRUNO treedt hem bij: STIJN zou het oplossen, dat doet hij dus duidelijk niet. Die mannen van Fedasil: bestaan die überhaupt? BRUNO heeft er nog nooit de eer gehad er eentje te ontmoeten. Er gebeurt dus niets! Die buitenlanders zitten daar al weken en er gebeurt… niets. KEVIN slaagt zijn vijfde biertje achterover: tijd om huiswaarts te “karren”. Morgen weer werkendag en niemand verstaan. Letterlijk dus: niemand verstaan. Liefde krijgt hij thuis niet meer, de liefde van het bier: die moet hem de afgelopen tijd verwarmen. Long time pal GLENN maakt zich zorgen over KEVIN. Hij sprak er laatst over met ELLA: deze situatie mag niet verder ontaarden of hij doet zichzelf iets aan, of anderen iets aan. Hij ziet het als zijn taak om hier zowel als vriend als agent iets aan te doen.

 

LORANNE is ten einde raad: STIJN wil maar niet luisteren. Hij heeft een hyperfocus op die PELGRIM en verliest daardoor uit het oog wat hij zelf heeft: een vrouw die alles voor hem doet, een topdochter in de fleur van haar leven, een mooi parcours dat hij tot hiertoe al liep, eerst als schepen, nadien als burgemeester. Waarom is hij zo gefocust op wat hij nog niet heeft of wat er in zijn ogen schijnbaar moet veranderen? Dat hij beter nog maar eens omkijkt naar FLOOR… Waar hangt die toch de hele tijd uit? Wanneer STIJN zegt dat hij daar nu niet mee wil bezig zijn, wordt LORANNE ziedend: het is net hun voornaamste taak als ouders om te weten waar hun dochter uithangt. Twee keer gokken, denkt STIJN.

Ja hoor. Hij opent onaangekondigd de ostentatieve dubbele livingdeur van Het Mansoen en daar zitten ze: samen te netflixen. STIJN loopt zonder aarzelen op zijn dochter af en sleurt haar hardhandig bij de arm naar buiten. JACCO probeert hem te kalmeren, maar wordt brutaal weggeduwd. Hij vindt er niets beters op dan zijn dumbphone te nemen en het voorval te filmen. Er is een influencer die hij goed kent, die gaat hier goed van smullen.

STIJN weet niet wat hij enkele uren later ziet. Een digitale bom ontploft. Als burgemeester onhandig… als vader hardhandig #stijntjetoch #stijntjepijntje Heel het dorp weet hiervan. Dat rotjong JACCO: daar is maar één remedie voor: een week in het stinkkot en dan spijkert hij die deur godverdomme vast tot dat hij het in z’n broek doet die vuile dochterneukende gladjanus die nog groen achter zijn oren ziet. Niets volwassenheid, niets! Een sms komt binnen. Of STIJN een pintje wil pakken bij DE VAN BAMBOST: jazeker meneer.

 

GLENN DE BOCK verschiet hoe langer hoe meer van het ronduit denigrerende en vieze taalgebruik dat ontstaat wanneer zijn (pfioew… nog even) collega BRUNO, GERARD en KEVIN samenkomen en schijnbaar oplossingen denken te vinden voor “die asielzoekers” in Het Mansoen. Dat STIJN er nu bijzit en vlot meepraat onder invloed van alcohol, doet hem met de ogen draaien. Het wordt stilaan niet meer leuk, vindt GLENN

Achter gesloten deuren trakteert ROLAND STIJN nog op een slaapmutsje. Hij wil hem iets meegeven: hij zag uit de eerste hand hoe zijn zoon bezweek aan de alcohol. Dat zijn klanten drinken, dat is voor hem een verdienmodel, dus voor hem niet getreurd… Wat ROLAND belangrijker vindt, is waarom zij de noodzaak voelen te drinken. STIJN heeft ROLAND inderdaad nog nooit een druppel zien drinken, al vervangt hij vaten dat het geen naam heeft. Mensen drinken omdat zij liever wegkwijnen in hun eigen ongeluk dan de pijn te moeten verdragen om hun eigen ziek geworden wortels met de blote hand uit te trekken, zweert ROLAND bij hoog en laag. Is STIJN zo iemand, daagt ROLAND hem uit.

Nee, vindt STIJN. Zo iemand ben ik niet. Hij kruipt achter het stuur en rijdt naar Het Mansoen. De oprit haalt hij niet volledig, in die zin dat zijn kofferbak half geplooid rond de fontein op de binnenplaats hangt. De airbag heeft de bloedvaten rondom zijn oogkassen alvast nog eens wakker gemaakt.

Verward stapt hij uit en maakt aanstalten om te roepen richting PELGRIM. Het beetje licht voor zijn ogen dooft uit: hij valt op het grind. STIJN ontwaakt met barstende hoofdpijn in Het Mansoen. LORANNE zit naast hem. Misschien is dit wel het moment om met STIJN te praten, denkt zij: nu hij geen kant meer opkan. Dat type man is hij wel: praten zal hij enkel doen als het niet meer anders kan. STIJN zal problemen altijd oplossen door te koersen, squashen, god verbiedt het vloeken, hij zal nog liever bikram yoga volgen in een speedo dan dat hij aan LORANNE zijn gevoelens toegeeft. Nu kan hij niet anders.

STIJN zal ontslag nemen als burgemeester. LORANNE wil even tijd voor zichzelf. Ze vindt het beter als hij daar even blijft: zo kan hij PELGRIM leren kennen en FLOOR overtuigen om terug naar huis te gaan. Hij zal FLOOR sneller kunnen overtuigen dan zij haar. Zij is op het punt gekomen dat wat zij ook zegt, haar dochter het tegenovergestelde zal doen. STIJN heeft op dat gebied tenminste nog een voorsprong: hij weet hoe hij haar voor zich kan winnen.

Na eb is het tijd voor vloed: ELLA en MARJAN stellen hun mannen voor een voldongen feit. KEVIN moet per direct stoppen met drinken en met haar praten of ELLA trapt het af. FRANCIS moet het bakken met NESRINE laten en zich terug op de speelgoedwinkel en het boekhouden focussen. De half-dronken KEVIN ziet dat het vijf voor twaalf is: hij neemt ELLA’S koude handen vast en weent zacht. Hij voelt zich eenzaam en alleen, al lang. Dit is niet het leven dat hij wil. Hij zal stappen ondernemen om hier iets aan te doen. ELLA legt hem te slapen op de zetel. Ze wil vertrekken naar RAYAN, maar kan zich bedwingen. Ze gaat naast hem zitten en zet de tv op.

FRANCIS reageert anders: MARJAN heeft genoeg de baas gespeeld over hem. Het is duidelijk waar zijn hart ligt en dat is niet bij haar, niet bij cijfers en niet bij speelgoed. Het ding met woede is dat de duur van het opkroppen recht evenredig is met het volume en de directheid van de boodschap bij verkondiging.

FRANCIS roept en tiert naar MARJAN, die in huilende woede uitbarst. Borden en tassen zijn steenpuin: het kost wel iets om deze hoeveelheid naar het containerpark te brengen. FRANCIS neemt zijn koffers en trekt naar Het Mansoen.

PELGRIM trakteert ambtenaren van FEDASIL op de koffie terwijl hij hen de pas gerestoreerde kamers laat zien. Die staat van erbarmelijkheid waar burgemeester PYNSEELS over sprak, blijkt niet te kloppen. Ze kunnen het hem echter rechtstreeks vragen: tot hun ontsteltenis zit de kersverse ex-burgemeester met opgelapt gezicht te genieten van een kop thee terwijl hij luistert naar het pianospel van RAYAN. PYNSEELS laat uitschijnen tegenover de medewerkers van FEDASIL dat hij het maar moeilijk kon geloven dat iemand als JOHANNES STAES een blanco strafregister bezit, maar hey: de wonderen zijn de wereld dus nog niet uit. De medewerkers zien geen graten in het verblijf van NESRINE, RAYAN en RA’UF in dit pand, zeker niet nu het in deze staat verkeert. Zij moeten zelf echter nog toestemming geven om hier te wìllen blijven. Na een gesprek met een tolk wordt het duidelijk dat zij graag in Het Mansoen verblijven op voorwaarde dat PELGRIM op zijn minst een poging onderneemt om ofwel niet langer ’s nachts te schilderen, of, indien wel, de muziek op een zachter volume af te spelen. PELGRIM laat uitschijnen dat dit bespreekbaar is voor hem.

 

STIJN onderneemt een eerste poging om te praten met zijn dochter. Tegen zijn eigen verwachting ziet hij in waarom FLOOR hier zoveel rondhangt. Werkdruk? Bestaat hier niet. Schoolresultaten: bestaan hier niet. Liefde: bestaat hier wel. STIJN knikt met lichte afkeer. In de speelgoedwinkel - waar zij als jobstudent bijklust - zit MARJAN alleen maar te zagen over dat er te weinig klanten komen en over de gebakjes van FRANCIS. Op deze plek bestaan er even geen problemen. Ze wil niet dat STIJN de zijne meeneemt naar hier. En JACCO: dat is een zalige gast. Het is gewoon een kwestie van tijd vooraleer haar vader dat inziet. STIJN belooft haar met rust te laten, op voorwaarde dat ze af en toe eens haar hoofd laat zien bij haar moeder LORANNE. Dat is namelijk een mens van vlees en bloed: die heeft haar dochter nodig. FLOOR komt tot inkeer. Ze zal binnenkort eens op de koffie gaan.

 

De kunst van het boogschieten mag niet verloren gaan, vindt PELGRIM. Hij vindt het niet enkel fijn maar ook van groot belang dat JACCO zichzelf aanbiedt om het te leren. Boogschieten: dat is slagen als man. Je ziet een doel in de verte, dat wil je bereiken. Je hebt je lichaam, een boog, een pijl en je geest. Maar je moet natuurlijk jouw spanning onder controle houden en de daaraan gekoppelde wispeturigheid. Vuur je de pijl af en mis je: dan ben je hem niet kwijt, maar het kost je tijd om die weer te gaan halen in de verte. PELGRIM drukt JACCO op het hart dat hij zijn tijd moet nemen. De pijl mist instant zijn doel. PELGRIM geeft JACCO een compliment terwijl hij inwendig vaststelt dat er nog veel werk aan de winkel is.

 

STIJN komt op zijn positieven in Het Mansoen. Hij is aan de kook en maakt de Paella in een grote schaal: het gerecht waardoor hij burgemeester is geworden. Een leider geeft mensen eten. Dit niet per se rechtstreeks, een leider geeft hen geld en daarmee kopen mensen eten. Onbewust voelen mensen dit aan, weet STIJN. Paella koken kan je burgemeester maken. Of STIJN een glaasje rood wil, vraagt PELGRIM. De avond is nog lang niet voorbij. De heren praten over boogschieten, doelen, mensen eten geven, regels, … Een gesprek dat later bekend zal staan als de ‘Nacht Der Goede Geuzen’. Af en toe heeft een mens zo’n nacht nodig. Een nacht van verbroedering, van totale openheid, waarop je eigen denkbeelden tot moes worden geslagen door die van een ander en jij bij hen het omgekeerde doet, zo’n avond waarop je begrijpt: kijk, ik ben een sukkel, zij zijn sukkels, wij zijn sukkels. STIJN vermoedde eerder een slechte intentie bij PELGRIM, maar die is er simpelweg niet. PELGRIM denkt oprecht dat hij juist handelde door STIJNS dochter groen licht te geven om samen met die langharige slungel JACCO te vogelen in de bovenkamers. Hoe meer liefde, hoe meer vreugd. PELGRIM begrijpt niet waarom STIJN het raar vindt dat hij aan FRANCIS vroeg diens boekhouding te verzorgen ter voorwaarde dat hij dagelijks bakt met een Syrische vrouw omdat dat beter zou zijn voor zijn algemene gezondheid. PYNSEELS kan moeilijk geloven dat zo’n mensen bestaan, maar hier zit er dus een tegenover hem een oude geuze te drinken. PELGRIM begrijpt niet waarom STIJN de intentie had om de asielzoekers bij hem weg te houden: ze hebben toch een bed, eten, drinken, verwarming, voldoende ruimte… RAYAN speelt wondermooi piano, hij componeert er dagelijks, je ziet het licht terugkeren in zijn eerder duistere ogen. Zelfs NESRINE, door het leven getekend nadat zij haar kinderen verloor, zij zal nooit terug volledig de oude worden, maar zij dommelt nu in slaap in de armen van FRANCIS. Haar hartslag vertraagt, geen woeste rivier meer, maar een kabbelend beekje, terug zoals die vroeger was, in haar ouderlijk huis. RA'UF is nu in behandeling voor zijn PTSS, babysteps, hij kruipt nog geregeld in de ijzeren maagd, maar hij komt er nu vanzelf uit. Dan gaat hij in stilte zitten aan het beekje, op honderd meter vanwaar JACCO oefent met het boogschieten of gitaarspelen. Er is hier meer liefde te vinden in dit kasteel dan in mijn eigen leven de afgelopen jaren, confronteert STIJN zichzelf. Hij zag het gewoon niet. STIJN staat op en vertrekt. PELGRIM vraagt hem wat de plannen zijn. STIJN antwoord dat hij nu weet wat hij moet doen. PELGRIM houdt hem niet tegen, maar biedt zijn fiets aan, daar STIJNS linker oogkassen nog steeds paarsblauwe tinten verraden.

 

LORANNE opent het slaapkamerraam en kijkt verdwaasd, licht boos naar beneden. Lichamelijk is ze in hun slaapkamer, geestelijk even in Spanje. Dat komt door het nummer dat STIJN luid door de ‘bluetooth box’ speelt: Senza Un Perché

FLOOR speelde toen in het zand met een schepje. LORANNE’s hoofd lag op de borst van STIJN. Hij was net burgemeester geworden. Hij had twee weken ervoor een gigantische schaal paella gemaakt. het was die avond een feest: zo’n feest hebben ze sindsdien niet meer meegemaakt. “Dit is het goede leven”, had hij toen gezegd. “Wij, hier”. “Als ik dat ooit vergeet, dan zet je dit liedje maar op.” LORANNA huilt en loopt naar beneden en opent de voordeur. FLOOR komt in paniek aangefietst, ze wou weten of haar vader weer iets stoms ging uitsteken. Ze ziet haar ouders in een innige omhelzing en komt erbij. De heilige drievuldigheid is herenigd.

KEVIN had ELLA beloofd iets aan zijn drinkgedrag te doen, of eerder, de oorzaken ervan. Voorlopig lijkt hij niet meteen in actie te schieten. Hij kwam stomdronken thuis en maakte haar uit voor het vuil van de straat. Hij had gezegd dat ze maar naar haar kasteeltje moet gaan om daar op de piano te tokkelen. Hij zal zich wel afpeigeren aan de band. Zo zal de rest van hun leven eruit zien. Ze kunnen toch geen kinderen krijgen dus wat zou het dan ook. Maar ja, dat laatste is toch niet zijn schuld? Zijn zaad is zo gezond als een stel zalmen in een zoetwaterriviertje hoor. ELLA grijpt schuimbekkend haar jas en zet het op een lopen.

 

FLOOR vraagt aan MARJAN of de prijs van de Pokemonkaarten nog klopt. MARJAN zegt dat ze het niet weet en loopt een gang in. Niet veel later vanuit die gang hoort FLOOR gesnik. Haar instinct zegt per direct naar Het Mansoen te gaan, maar daar gaat ze tegenin. Instinct hoef je niet altijd te volgen - er zijn mensen die dat non stop doen zonder nadenken - die noemen wij kinderen. FLOOR laat MARJAN haar verhaal doen. Die zegt dat het enorm oplucht. Ze zegt dat ze niet weet of ze FRANCIS mist of dat ze zichzelf wijsmaakt dat ze hem mist. Ze zegt dat ze niet weet of ze graag in de winkel werkt of dat ze zichzelf wijsmaakt dat ze graag in de winkel werkt. Het is haar allemaal teveel. FLOOR suggereert om op massage te gaan bij LORANNE: dat zal haar zeker eens deugd doen. Dat lijkt MARJAN een goed idee. De prijs van Pokemons klopt inderdaad niet meer: die zijn flink opgeslagen. €12 voor vijf kaarten die kreuken als je er nog maar naar kijkt. Wat een mens toch doet voor de lach van een kind, neen?

 

GERARD loopt STIJN tegen het lijf in de speelgoedwinkel. Die tweede koopt er een barbie waarvan hij weet dat PELGRIM die nog niet bezit. De stoppen van GERARD slaan door, die roept heel de winkel bij elkaar. MARJAN moet ingrijpen en vraagt GERARD respectvol de winkel te verlaten. “De tijden veranderen, Gerard, omhels dat nu eens!”, roept STIJN hem na. FLOOR glimlacht: haar vader is terug!

 

GERARD loopt over zijn toeren het café van VAN BAMBOST binnen. Die schijnburgi koopt een barbie voor die PELGRIM. Een barbie, als cadeau. Voor wat? Het opvangen van een stel apen die de taal niet spreken en maar wat zitten af te bakken terwijl ze hun foef in de strijd gooien om te gaan lopen met de lokale boekhouder? BRUNO onderbreekt hem: het is hier een feest want hij ging exact twee uur geleden met pensioen. Ex-collega GLENN DE BOCK glundert, zijn promotie dat kan hem gestolen worden, het pure feit dat BRUNO niet meer op bureau rondloopt, vervult hem van pure vreugde. KEVIN spoort GERARD en BRUNO aan om samen eens een bezoekje te brengen aan Het Mansoen. Ze lopen onder de ramen en door en klimmen buitentrappen op. KEVIN’S emmer loopt over wanneer hij ziet dat zijn partner ELLA RAYAN passioneel berijdt, omringt door kaarsen verspreid op een buffetpiano.

GERARD kan nog nog zijn hand voor KEVINS mond houden en kerft in stilte van de pijn. De tandafdrukken van KEVIN gingen door zijn vel heen.

KEVIN zet het op een lopen: zijn ogen zijn bloeddoorlopen, het speeksel loopt zijn mond uit. GERARD spurt hem achterna de duisternis in.

 

Een bewogen ochtend in Het Mansoen. FRANCIS’ zangstem stokt wanneer hij de voordeur opent en MARJAN ziet staan. Ze vraagt of zij mag binnenkomen. FRANCIS biedt haar koffie en een pompoengebakje aan. Ze is gepikeerd vanbinnen want het gebak smaakt haar zeer. Hij heeft het dan toch kunnen perfectioneren. Daar zal die hoofddoekhoer NESRINE wel iets mee te maken hebben. Wat is dat nu ook voor een naam? NESRINE daar maak je chocomelk mee. Na aarzelen vraagt zij of FRANCIS gelukkiger is hier dan bij haar. Hij knikt. MARJAN huilt zacht. Dat het niet goed gaat met de winkel, ook. Ze gaat die moeten verkopen, maar kan dat niet alleen trekken. FRANCIS deelt mee dat PELGRIM in het verleden liet vallen dat hij die winkel per direct zou opkopen, moest die kans zich voordoen. Hij weet nu wel niet of dat de hoeveelheid wijn was die toen sprak… MARJAN’S ogen lichten op. Barbiepoppen genoeg voor die zwerver, denkt zij. Wil zij wel verkopen aan de man die haar haar leven heeft ontnomen? FRANCIS spreekt haar tegen. Hij heeft zichzelf hun leven ontnomen door tegen haar te liegen. Door te blijven volhouden dat hij gelukkig zou worden van het boekhouden en van hun relatie, ook al stond het als een paal boven water dat die niet gezond was. Zij zijn “getrouwde vrienden” volgens FRANCIS. Waren getrouwde vrienden. MARJAN legt de ondertekende scheidingspapieren op tafel, bedankt FRANCIS voor de koffie en vertrekt. FRANCIS kijkt haar na door de deuropening. MARJAN kijkt nog een laatste keer om. “Schone klotenbakker.”

 

JACCO heeft het boogschieten ontdekt, STIJN komt eens even kijken. STIJN verschiet van JACCO’S voldragenheid. Die gast heeft het over een doel, je impulsen bewaken, je spanning onder controle houden, over kansen, … STIJN zelf was nog niet bezig met dat soort zaken op zijn leeftijd. Hij stelt voor dat ze eens samen iets koken voor FLOOR en LORANNE. JACCO wil graag leren hoe STIJN die paella maakt. Hij had jaren geleden de restjes uit de pan gevist als opruimer en die waren hem zeer bevallen. STIJN denkt dat het mogelijks goed komt met deze jongeman.

 

ROLAND is het eens met KEVIN nadat die zijn verhaal deed. De maat is vol. Hij zal KEVIN eens iets vertellen: onkuid, dat ruk je uit. Je moet niet langs de kant staan toezien hoe het groeit want dat zal het doen ook, onkruid, en hoe. Dat is het spijtige aan heel deze zaak: het feit dat onkruid sneller groeit dan eender welke nuttige plant die wij ons voor de geest kunnen halen. BRUNO is al even enthousiast: als agent kon hij niet al teveel uithalen want alles moest altijd maar op papier staan. De focus van GERARD ligt in de eerste plaats meer op de barbies. Hij vindt het vies en vuil en zweert op het graf van zijn moeder dat die PELGRIM daar in die villa ergens een kamer heeft die de kindjes niet mogen zien. GLENN komt het café binnen en vraagt BRUNO of hij diens dienstwapen heeft gezien. BRUNO heeft er geen idee van.

 

Er wordt flink verbroederd in Het Mansoen. Zie: met een gezonde portie humanisme, boerenverstand en google translate komt een mens toch al best ver. STIJN kijkt LORANNE recht in de ogen en ziet hoe zij geniet van zijn paella. Hun paella… JACCO sneed in de chorizo en zijn vinger. Er zit dus mogelijks wat bloed bij maar niet zodanig veel dat STIJN het nodig vond het gerecht af te blazen. FRANCIS is ook even komen kijken en berekende dat de milliliters bloed tegenover het totaalvolume aan ingrediënten er niet zoveel toe deden. Na het eten luistert de Mansoencrew naar een quatre-main van ELLA en RAYAN. Er heerst een rustieke sfeer, alsof nu, na maanden van spanning en chaos, de elementen in de plooi vallen. Het is tijd voor de langverwachte uitvoering van een belofte die PELGRIM en PYNSEELS maakten toen ze dronken waren van de geuze: ze zouden samen een gedeelte van ‘King Lear’ opvoeren in het engels, volledig gehuld in ridderharnas.

De mannen buiten aarzelen niet. Ze kijken elkaar in de ogen, zetten hun bivakmuts op en grijpen naar hun wapens. Een baseballbat, twee molotovcocktails, een kachelpook en KEVIN, die heeft nog een speciale verrassing bij. Het dienstwapen dat hij van GLENN stal. Zonder praten zetten ze het op een lopen richting het Mansoen.

 

In een vlaag tuurt FLOOR door het livingraam naar buiten en ziet ze de belagers in de verte aanlopen. Veel tijd om zich te bewapenen, hebben ze niet meer. JACCO grijpt naar de kruisbogen boven de schouw. ELLA duwt RAYAN tegen de rug en beveelt hem om naar boven te gaan. NESRINE spurt naar de keuken en zoekt naar een wapen. Ze twijfelt op z’n “pulp fictions” tussen een te kleine pollopel, een deegrol of een verhard stokbrood dat al maanden op het schap ligt. Ze kiest voor het laatste - ze wil niemand doden - maar een verhard stokbrood kan stevig aankomen op de smikkel. FRANCIS eigent zich de deegrol toe. RA'UF grijpt naar een speer van een opgestelde ridder in de gang. STIJN smeekt FLOOR om een veilige verstopplaats te zoeken. GLENN’s “bitcoin” betreffende zijn dienstwapen valt net op tijd en hij komt met een team agenten langs om de slag toch enigszins te beperken vooraleer die de spuigaten zou uitlopen. Lang zal de ‘Slag Bij Het Mansoen’ niet duren. JACCO schiet BRUNO PANDERS met pijl en boog in de achilleshiel, die verkleumt van de pijn onder PELGRIMS’ nieuwe werk “Barbie Asylum”, dat uithangt op de schouw. FLOOR komt er met grote schrik vanaf na een verstoppoging in de ijzeren maagd. STIJN en PELGRIM hebben klappen gekregen, vooral van elkaar, want het blijkt ontzettend moeilijk je te kunnen bewegen of ook maar een steek te zien in een harnas. Daarnaast zijn échte ridderzwaarden godverdomme zwaar man! RA'UF vond het maar triest om hen bezig te zijn. Veel praatjes, knullige daadjes. RAYAN is in de rouw: KEVIN vernielde uit frustratie de buffetpiano door deze van de trap af te duwen, pal de royale living in. NESRINE staat haar mannetje: ze red FRANCIS van wat mogelijks een genadeslag van een baseballbat zou kunnen zijn. FLOOR loopt een licht trauma op in de ijzeren maagd. Er zijn veel kleerscheuren en harnasdeuken, maar weinig vleeswonden. De enige vleeswonde die er is, is echter dodelijk: KEVIN bekoopt deze slag met zijn leven door eigen toedoen, tot groot verdriet van GLENN, die hem niet op tijd kan redden.

 

Stilaan nemen de dorpsbewoners terug hun leven op, ook al is het niet datgene dat zij kenden. PELGRIM koopt de speelgoedwinkel van MARJAN over. Die werkt nu in de koffiezaak van LORANNE. FRANCIS komt er geregeld over de vloer: ze komen overeen. Ook MARJAN komt op haar beurt geregeld naar de nieuwe bakkerij van FRANCIS en NESRINE. Het gaat nog steeds goed tussen JACCO en FLOOR. STIJN neemt het café over van VAN BAMBOST. Daar klust JACCO soms bij. PELGRIM komt er daar geregeld “ene drinken”. STIJN probeert PELGRIM duidelijk te maken dat hij in Het Mansoen zoveel binnen mag roken als hij wil, hier in het café moet hij maar buiten gaan staan. Het dorp komt vaak luisteren naar de spontane quatre-mains van ELLA en RAYAN in het café van PYNSEELS: de sfeer is er goed, de wind is gaan liggen. Soms moet het een keer goed waaien: dan neemt alles een vlucht en vallen er elementen op de plek waar die al eerder hadden moeten liggen.